فولاد هاي ابزاري سختكاري شونده در آب كمترين ميزان عناصر آلياژي را در ميان فولادهاي ابزاري دارند. و اساساً اين فولادها، فولادهاي كربني هستند. به همين دليل قابليت سختكاري آنها پايين بوده و براي تشكيل مارتنزيت بايد آنها را در آب كوئنچ كرد. حتي با وجود كوئنچ كردن در آب ممكن است فقط سطح فولاد سختكاري شود. با اين حال درصد بالاي كربن در فولادهاي ابزاري سختكاري شونده در آب اين اطمينان را مي دهند. كه در هرجايي كه مارتنزيت شكل بگيرد، سختي بالايي وجود خواهد داشت. به دليل درصد پايين عناصر آلياژي در فولادهاي ابزاري سخت شونده در آب. عمليات حرارتي فقط كاربيدهاي آهن شكل خواهند گرفت.
اين فولادها توسط آب سختكاري مي شوند. و به همين دليل فولادهاي ابزاري كه قابليت سختكاري دارند با آب نام گذاري ميشوند. فولادهاي گريد -W در حقيقت فولادهاي كربن -بالاي ساده هستند. اين گروه از فولادهاي ابزاري به دليل قيمت پايين تر آنها. نسبت به ساير فولادهاي ابزاري پر كاربردترين فولادهاي ابزاري هستند. اين فولادها براي كاربردهايي كه در دماي بالا وجود ندارد مناسب است. در دماهاي بالاي 150 درجه سلسيوس اين فولادها خاصيت سختي خود را به شدت از دست مي دهند. از آنجايي كه اين فولادها پس از عمليات حرارتي خيلي بيشتر از فولادهاي سختكاري شونده در هوا يا روغن. تاب برداشته يا ترك مي خورند. امروزه نسبت به قرن 19 و 20 خيلي كمتر از آنها استفاده مي شود.